The Final Countdown
22 juli 2019
Vandaag is het zover. De dag dat ik de laatste chemokuur krijg. Ik ben vroeg wakker. Ik kan bijna zeggen zoals gewoonlijk. Maar meestal val ik wel weer in slaap. Maar nu was het lastiger. Je gaat eens nadenken. 16 kuren... als je er voorstaat lijkt het vaak. Maar het is ook vaak. Hoe kom ik daar door. Ja gewoon gaan en zien hoe het loopt. Na de eerste kuur was het meteen raak. Zo ziek... Pfff gaat dit altijd zo. Hopelijk niet zeg. Als het zo moet heb ik gedacht... Ja dan..?? Ik heb geen keus. En door...
Gelukkig gingen die keren daarna wat beter. Maar ook genoeg downs gehad. De weken kropen wel voorbij dat wel.
Maar achteraf denk je toch wat is het snel gegaan...
8 maanden geleden sloeg het nieuws in als een bom.
Er is heel wat gebeurd en ik ben er nog niet.
Het is een heel traject waar je door moet.
Terwijl de wereld om je heen doorgaat staat het voor mij toch even stil.
Je agenda wordt gevuld door de medici en daar moet je het mee doen.
Maar voor nu even klaar. 3 weken even een kleine 'vakantie'.
Maar eerst maar eens een beetje herstellen. Weer opbouwen..
Alles weer een beetje 'normaal'.
13.00 uur..
Op weg naar het ziekenhuis. Ben gewoon een beetje zenuwachtig. Vandaag zet ik voor het eerst mijn pruik op naar het ziekenhuis . Wil eens op sjiek de laatste chemo in. Zullen ze me wel herkennen? Heb daar altjjd mjjn pet of mutsje op.
Kirsten gaat met me mee. Ik vraag of we nog even langs de hema kunnen rijden. Nou dat deed ze letterlijk. We reden er langs... compleet er voorbij gereden. Narcose brein en chemo brein in 1 auto.. tja...
Maar even in de achteruit. Wil toch graag een klein gebakje meenemen. . Het is toch een beetje feest. Ik kan weer iets afsluiten.
Hopelijk ook nog met het gewenste resultaat. Maar ook dat komt goed.
In de lift naar afdeling 6. Mensen stappen bij ons in de lift . Praatje gemaakt. Ik ben een beetje druk. Er staat niet op mijn voorhoofd dat ik vandaag de laatste kuur heb. Maar eigenlijk wil ik het wel aan iedereen vertellen.
Ik zoek een plekje bij het raam en ga in de stoel zitten. Lekkere bank voor mijn chauffeur en natuurlijk meer dan alleen een chauffeur. Ik ga lekker in de luie stoel zitten en gooi mijn benen vast omhoog. De pleister voor de priklijn hoeft niet worden vervangen want die gaat er straks uit !! O wat fijn! Nog 1 keer doorspoelen. Krijg weer een heerlijke metaalsmaak in mijn mond. Bleh wat toch gek. Dan wordt het infuus voor de laatste keer aangekoppeld. Wat is je naam en geboortedatum. Ik denk laat ik eens een andere geboortedatum noemen. Even de verpleging testen haha. Ik durf nu wel. Toch de laatste keer. Haha. Dat was wel even lachen.
Ik had lekkere tomsoesjes neergezet dus kon het mooi weer goedmaken zo!
Demi kwam ook gezellig langs en er was nog plaats op de bank!
Zo ging de tijd weer erg snel voorbij.
Het was maar goed dat ik de bank erbij had want mijn schoonouders kwamen ook nog langs totaal onverwacht met een mooi boeket bloemen. Super mooi en speciaal dat ze er ook waren.
Nog wat gekletst en dan hoor je het gepiep (mooie beat voor de carnavalskraker) van het infuus weer... het is er door! Het is klaar!
En dan mag de picclijn eruit.
Heldin alias Bea legt de stoel wat achterover voor de zekerheid. Dan begint het..
Eerst gaat het goed. Maar dan.. zit vast. Normaal gaat dit niet zo. Hmmm oké heb ik weer. Andere verpleegkundige probeert het. Ook niet gelukt. Niet teveel nadenken Bee. Keep it calm!
Dan nog maar even hem anders er bij roepen. 3 maal is scheepsrecht. Hij was er voor 20 cm uit. De helft! Er zat gewoon 40 cm lijn in mijn ader. Brrrr....
Na even wat gemartel en getrek kwam ie dan eindelijk los en was ie eruit. Ik hoorde een knak en was even bang dat ie geknapt was. Maar gelukkig nagemeten en alles was eruit.
Poeh ook weer gehad!
Dat was het dan!
Mijn wekelijkse 'uitje' is voorbij. Maar wat ben ik blij en opgelucht!
Voor de verpleging nog een klein presentje meegenomen. Een blijk van waardering! Gelukkig vonden ze het mooi!
Kom maar op met die drank! Want die had ik natuurlijk ook niet voor niks meegenomen. Samen nog even geproost en toen kon ik echt gaan!
De lift in naar beneden. Bij ons in de lift stond een beveiliger. Dat kon geen toeval zijn... om er voor te zorgen dat ik natuurlijk niet meteen los ging! Rustaaaagh!
Even geen ziekenhuisbezoekjes meer tot 13 augustus! Even een soort van 'vakantie!'.
Jaaaaaa chemo is done!
Klaar met die rotzooi!
Die rotzooi die ik natuurlijk nodig had maar ook wat goede dingen kapot gemaakt heeft!
Maar heeft zn tijd nodig om weer te herstellen en vanaf nu kan het alleen maar weer beter gaan!
Het was een bijzondere dag met veel lieve kaartjes, berichtjes telefoontjes en bezoekjes!
Geweldig dat er zoveel mensen meeleven!❤
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Bea,
Ik heb je nu een aantal keren gezien op het voetbalveld, kijken bij de v.v. Noordscheschut. Ik weet niet of je weet wie ik ben, maar mijn moeder vertelde me over je. Vandaag vond ze je blog online en ben ik al je verhalen gaan lezen, niet alles tot in detail want ik moet dit hele proces ook nog door maar wel in het algemeen. Het is fijn om verhalen van 'lot'genoten te lezen.
Jij bent nu klaar, wat fijn voor je ! Wat een zware tijd moet dit voor je geweest zijn en wat fijn dat het er nu, voorlopig, op zit! Ik hoop dat je snel herstelt, je kan in ieder geval weer vooruit kijken!
Liefs,
Annet Bolk
(Dochter van Ina)
Leuk om je ervaringen te lezen op je blog, mooi omschreven!
En nogmaals bedankt voor je presentje.
Alle goeds voor in de toekomst!
Groetjes,
de oncologieverpleegkundigen van afdeling 6